Als het programma Boer Zoekt Vrouw iets bewijst is dat het agrarische leven opnieuw geromantiseerd word. Vaak is er maar een kleine cameo beschikbaar voor de geautomatiseerde systemen en landbouwmachines. Wat drijft mensen toch naar dat agrarische?

Verbinding met de natuur

Voor vele mensen in het moderne leven is er weinig verbinding met de natuur. Waar ze leven is kunstmatig, hun baan is digitaal, hun wekker elektronisch. Deze kunstmatige wereld heeft een paar markante verschillen met een meer landelijk leven. Ten eerste is dat alles gemaakt is. En dingen die gemaakt zijn hebben een bijzondere eigenschap: ze hebben een doel. Immers dat wat bewust gemaakt word niet voor zichzelf maar gebonden aan een bepaalde metriek zijn doelmatig. Een boom bijvoorbeeld is dat niet. Deze is simpelweg. Een Engels emeritus professor beschreef architectuur zelfs als een vorm van schrijven. Dat verbind zich met het volgende: het doel van gebouwen is hetzelfde tegenwoordig. Vroeger waren er gebouwen die voor een groot deel, zeker de façade, gericht waren op een esthetische of culturele uiting. Een zoektocht naar schoonheid of een uiting van waarden, zoals de renaissance gebouwen iets wilde zeggen over Romeinse cultuur. Tegenwoordig zijn panden gericht op functie, zowel in productiviteit als kosten. Dit onderwerpen aan schoonheid als noodzakelijke functie voor productiviteit of aantrekkelijkheid op de markt drijft ons weg van de sovjet kolossen maar maakt het ook zo dat deze iets hols heeft. Het is een schoonheid van goed geneog, zonder visie. Die doelmatigheid drukt door in ons gevoel. Daarnaast is alles in de stad van iemand. Dat betekent dat veel van onze impulsievere uitingen zich niet kunnen uiten. Het maakt de stad ook claustrofobisch. Er is immers zoveel maar bij het gros mag je niet naar binnen of te lang bij blijven hangen. Die expansie van ruimte die toegangelijk is voor iedereen voed ook de bar en restaurant cultuur. Als het gaat om ruimte waar je even mag rusten is dit de grootste bron. Een poging hiertoe is het park, maar deze lijdt onder dezelfde kunstmatigheidsproblematiek als de gebouwen, geforceerd. Vooral het oogmerk van veiligheid domineert de vormgeving van parken. Alles moet daarom open zijn, goed zichtbaar, en niet afgesloten. Wat dat met zich meebrengt is een bekekenheid die al de rest van de stad absorbeerd. De enig manier om anoniem te zijn is thuis te blijven of je in een menigte te begeven. Maar de menigte is niet statisch, en geeft je over aan de bewegingen ervan als je nog even uit het oog van de ander wilt blijven. De vrije natuur, of zelfs de bewerkte natuur van het agrarische, is los van die doelmatigheid en de bekekenheid.